در رابطه با خالکوبی و سوراخ نمودن بدن، بهترین آزمون این است که از خود بپرسیم: آیا میتوان صادقانه و با وجدانی راحت از خداوند خواست که این عمل ما را برکت داده و آنرا برای اهداف بلند و عالی خود بکار برد؟ “پس خواه بخورید، خواه بنوشید، خواه هر چه کنید، همه را برای جلال خدا بکنید” (اول قرنتیان ۱۰ : ۳۱). کلام خدا راجع به خالکوبی و سوراخ کردن بدن هیچ دستوری نمیدهد؛ اما هیچ دلیلی نیز ارائه نمیدهد مبنی بر اینکه خدا با خالکوبی و سوراخ کاری بدن ما موافق است.
مسئله دیگری که باید درنظر گرفته شود شرم و حیا است. بطور کلی خدا به ما تعلیم میدهد که در پوشش خود با حُجب و حیا باشیم (اول تیموتائوس ۲ : ۹). یک جنبه از چنین پوشش این است که مطمئن باشیم آن قسمتهائی که باید پوشیده باشند بخوبی پوشیده شدهاند. مفهوم مُهم حُجب و حیا این است که توجّه دیگران را به خود جلب نکنیم. آنانی که در لباس پوشیدن حجب و حیا را رعایت میکنند، جلب توجه نمیکنند. بطور قطع، خالکوبی و سوراخ کاری فقط برای جلب توجه استفاده میشوند. و با این تعبیر، خالکوبی و سوراخ کاری به هیج وجه مطابق حجب و حیا نیستند.
یکی از اصول مهم کلام خدا راجع به موضوعاتی که کتاب مقدس هیچ اشارهای به آنها نداشته است این است که اگر شک دارید که آیا چنین عملی خدا را خشنود میسازد یا نه، بهتر است آنرا انجام ندهیم. “و هر چه از ایمان نیست، گناه است” (رومیان ۱۴ : ۲۳). لازم است بیاد داشته باشیم که جسممان نیز همچون روحمان نجات یافته است و از آن خداوند است. اگر چه اول قرنتیان ۶ : ۱۹ – ۲۰، مستقیماً به خالکوبی و سوراخ کردن بدن مربوط نمیشود؛ اما یک اصل مهم را به ما یاد میدهد؛ و آن اینکه: “بدانید که بدن شما هیکل روحالقدس است که در شماست که از خدا یافتهاید و از آن خود نیستید. زیرا که به قیمتی خریده شدید، پس خدا را به بدن خود تمجید نمایید”. این حقیقت بزرگ باید دررابطه با بدنمان و در قبال کارهائی که میکنیم، و اماکنی که میرویم ما را هوشیارتر کند. پس قبل از اینکه بدنهایمان را با خالکوبی و سوراخ کاری پُر از نقش و نگار کنیم، باید مطمئن باشیم که خدا اجازۀ قطعی این کار را به ما میدهد.
