جواب: در نگاه اول ممکن است اینطور بنظر برسد که اگر خدا همه چیز را آفریده، پس بدی هم باید توسط خدا آفریده شده باشد. بهر حال، بدی یک “چیز” مثل سنگ یا جریان برق نیست. شما نمی توانید یک قوطی، بدی داشته باشید. بدی، بخودی خود وجود ندارد، در واقع، بدی عدم وجود خوبی است. مثلا یک “چاله” هر چند که واقعی است ولی لازمه وجودش چیز دیگریست که چاله در آن ایجاد شود. عدم وجود خاک را چاله می نامیم، ولی آن نمی تواند از خاک جدا باشد. این حقیقت است که هرآنچه خدا آفرید، خوب بود. یکی از چیزهای خوب دیگری که خدا آفرید، مخلوقی بود که حق انتخاب “خوبی” را دارد. برای اینکه حق انتخاب واقعی باشد، خداوند می بایستی چیزی در کنار خوبی خلق کند تا آن نیز بتواند انتخاب شود. بنابراین خدا به انسان ها و فرشتگان این حق را داد که “خوبی را انتخاب کنند و یا آن را رد (بدی) کنند. وقتی یک رابطه بد، بین دو چیز خوب وجود داشته باشد، آن را بدی می نماییم، اما بدین معنی نیست که خدا آن (بدی) را آفریده باشد. بلکه در نبود یک رابطه خوب، یک رابطه بد بهوجود آمده است.
ممکن است توضیح بیشتر برای درک بهتر این موضوع، کمک کند. اگر از شخصی بپرسند ” آیا سرما وجود دارد؟” جواب احتمالا “بله” است. هر چند که درست است، ولی سرما وجود ندارد. سرما عدم وجود گرماست. به همین شکل، تاریکی وجود ندارد، بلکه تاریکی عدم وجود نور است. بدی عدم وجود خوبیست، و یا بهتر بگوییم، بدی عدم وجود خداست. خدا مجبور نبود “بدی” را بیافریند، اما اجازه داد تا “عدم وجود خوبی” وجود داشته باشد.
خدا بدی را نیافرید، اما اجازه وجود “بدی” که همان “عدم خوبی” باشد را نیز داده است. اگر خدا اجازه نداده بود که احتمال بدی وجود داشته باشد، هم انسان و هم فرشتگان خدا را نه از روی انتخاب بلکه از روی اجبار، خدمت می کردند. او “ربات” نمی خواست که بر اساس آنچه برای آن برنامه ریزی شده اند، عمل کنند. بلکه خدا اجازه داد تا احتمال وجود “بدی” نیز در میان باشد تا ما بتوانی با حق انتخاب خودمان و بطور واقعی تصمیم بگیریم که به او خدمت کنیم و یا خدمت نکنیم.
بعنوان یک انسان فانی، ما هیچوقت نمی توانیم، خدای فنا ناپذیر را درک کنیم (رومیان فصل ۱۱ آیه های ۳۳ تا ۳۴). ما گاهی فکر می کنیم که میفهمیم چرا خدا کاری را انجام می دهد، اما بعد در می یابیم که هدف خدا از انجام آن کار چیزی غیر از آنچه ما فکر می کردیم، بوده است. خدا به همه چیز از جنبه قدوسیت و ابدی نگاه می کند. ما به همه چیز از جنبه گناه آلود، زمینی، و موقتی نگاه می کنیم. چرا خدا انسان را روی زمین قرار داد، درحالیکه می دانست آدم و حوا گناه می کنند و بدی، عذاب و مرگ را به جهان می آورند؟ چرا او فقط، ما را نیافرید تا در بهشت بمانیم و این همه زجر و نقص را تحمل نکنیم؟ به این سوالات در این زندگی زمینی، جواب مناسبی نمی تواند داد. اما آنچه ما می توانیم درک کنیم، این است که آنچه خدا انجام می دهد پاک و کامل است و در نهایت باعث جلال او می شود. خدا اجازه وجود احتمالی “بدی” را داد تا ما یک حق انتخاب واقعی برای پرستش یا عدم پرستش او داشته باشیم. خدا “بدی” را نیافرید، اما اجازه آنرا داد. اگر او، این اجازه را نداده بود، ما او را از روی اجبار پرستش می کردیم نه از روی اختیار.
منبع: www.gotquestions.org
