همه مردم در مقابل خدا مسئول هستند چه در مورد او شنیده باشند و چه نشنیده باشند. کتاب مقدس به ما می گوید که خدا خود را بطور واضح در طبیعت (رومیان فصل ۱ آیه ۲۰) و همینطور در قلب انسانها ( جامعه فصل ۳ آیه ۱۱) آشکار کرده است. مشکل اینجاست که بشر گناهکار است، ما همه شناخت خدا را رد کرده و از او نافرمانی کرده ایم (رومیان فصل ۱ آیه های ۲۱ تا ۲۳). اگر بخاطر بخشش و مهربانی خدا نبود، ما با خواسته های گناه آلود قلبمان رها می شدیم، تا خودمان به این نتیجه برسیم که زندگی بدون خدا تا چه اندازه بی فایده و نا امید کننده است. خداوند اینکار را در حق کسانی انجام می دهد که او را نمی پذیرند (رومیان فصل ۱ آیه های ۲۴ تا ۳۲).
در واقع، اینطور نیست که بعضی از مردم، چیزی درباره خدا نشنیده باشند. بلکه، مشکل اینجاست که آنچه آنها شنیده اند و آنچه در طبیعت دیده اند را رد کردند. تثنیه فصل ۴ آیه ۲۹ می گوید: “ولی اگر شما دوباره شروع به طلبیدن خداوند، خدایتان کنید، زمانی او را خواهید یافت که با تمام دل و جانتان او را طلبیده باشید”. درس مهمی که این آیه به ما می آموزد این است که اگر کسی واقعا دنبال خدا بگردد، او را پیدا می کند. اگر کسی واقعا اشتیاق داشته باشد که خدا را بشناسد، خدا خود را به او می شناساند.
مشکل اینجاست که “هیچکس فهم ندارد، کسی واقعاً طالب خدا نیست” (رومیان فصل ۳ آیه ۱۱). مردم شناخت خدا را که در طبیعت و در قلبهایشان وجود دارد را رد می کنند؛ و بجای آن تصمیم می گیرند خدایان ساخته دست و ذهن خود را پرستش کنند. این بحث نیز احمقانه است که خداوند عادل، کسی را که هرگز فرصت شنیدن پیام انجیل را نداشته به جهنم بفرستد. مردم در مقابل آنچه خدا در مورد خودش برای آنها آشکار کرده است، مسئول هستند. کتاب مقدس می گوید که مردم با وجود همه این نشانه ها، باز هم شناخت خداوند را رد می کنند، بنابراین خداوند در محکوم کردن آنان به جهنم، کاملا عادلانه عمل کرده است.
بجای بحث کردن در مورد سرنوشت کسانیکه هرگز پیام انجیل را نشنیده اند، باید نهایت تلاش خود را انجام دهیم تا پیام انجیل را به آنها برسانیم. ما فرا خوانده شده ایم تا پیام انجیل را به همه دنیا برسانیم (متی فصل ۲۸ آیه های ۱۹ تا ۲۰؛ اعمال رسولان فصل ۱ آیه ۸). ما میدانیم که مردم نشانه های شناخت خدا را که در طبیعت آشکار هستند، رد می کنند، و این مسئله باید ما را تشویق و تحریک نماید تا پیام رستگاری از طریق عیسی مسیح را به گوش همه برسانیم. تنها با قبول لطف خداوند (هدیه نجات) و بواسطه عیسی مسیح است که گناهان بشر بخشیده خواهد شد و از جدایی ابدی از خداوند نجات پیدا خواهد کرد.
اگر فکر می کنیم کسانیکه پیام انجیل را نشنیده اند و با این حال شامل لطف خدا خواهند شد، باید گفت که اشتباه بزرگی مرتکب شده ایم. اگر کسانیکه پیام انجیل را نشنیده باشند ولی نجات یافته باشند، پس منطقی است که دیگر نگران رساندن پیام انجیل به گوش دیگران نباشیم. بدترین اتفاقی که ممکن است بیفتد این است که ما پیام انجیل را به گوش کسی برسانیم اما او آن را رد کند؛ اگر این اتفاق رخ دهد، آن شخص محکوم خواهد شد. کسانیکه پیام انجیل را نمی شنوند باید محکوم شوند در غیر اینصورت انگیزه ای برای تبلیغ پیام انجیل وجود نخواهد داشت. چرا با بشارت دادن باید این احتمال را ایجاد کنیم که مردم خبر خوش را رد کرده و در نتیجه خود را محکوم کنند، در حالیکه قبل از شنیدن پیام انجیل، نجات را داشته اند ؟
