در کولسیان فصل ۲ آیه های ۱۶ تا ۱۷ پولس رسول بیان می کند که “پس اجازه ندهید کسی از شما ایراد بگیرد و بگوید که چرا این را می‌خورید و یا آن را می‌نوشید؛ یا چرا فلان عید مذهبی یا ماه جدید را جشن نمی‌گیرید؛ و یا چرا در روز مقدس شنبه کار می‌کنید. تمام اینها احکامی موقتی بودند که با آمدن مسیح از اعتبار افتادند. آنها فقط سایه‌ای از آن «واقعیت» بودند که قرار بود بیاید، و آن واقعیت، خود مسیح است”. به همین ترتیب رومیان فصل ۱۴ آیه ۵ می گوید: “بعضی نیز تصور می‌کنند که مسیحیان باید روزهای مقدس یهودیان را به عنوان روزهای مخصوص عبادت خدا نگه دارند اما بعضی دیگر چنین کاری را بیهوده می‌دانند و معتقدند که همۀ روزها بطور یکسان از آن خدا هستند. درمورد اینگونه مسایل، هرکس باید برای خودش تصمیم بگیرد”. این متون از کتاب مقدس به روشنی بیان می کند که نگه داشتن سبت برای شخص مسیحی، موضوع آزادی روحانی است و نه فرمانی از سوی خدا. تنها چیزی که کلا خدا درباره نگه داشتن سبت به ما دستور می دهد این است که یکدیگر را قضاوت نکنیم. نگه داشتن سبت موضوعی است که هر مسیحی خودش باید در ذهن خود کاملاً متقاعد شود.
در فصلهای نخستین کتاب اعمال رسولان، اولین مسیحیان عمدتاً یهودی بودند. وقتی غیر یهودیان به تدریج هدیه نجات را از طریق عیسی مسیح دریافت کردند، مسیحیان یهودی، در دو راهی قرار گرفتند. مسیحیان یهودی کدام جنبه از شریعت موسی و سنت یهودی را باید اطاعت کنند؟ رسولان گرد هم آمدند و درباره این مسئله در شورای اورشلیم بحث کردند (اعمال رسولان فصل ۱۵). رای این بود: “بنابراین، عقیدۀ من این است که نباید در مورد غیریهودیانی که بسوی خدا باز می‌گردند، اصرار کنیم که قوانین یهودی را نگاه دارند. فقط بنویسیم که گوشت حیواناتی را که برای بتها قربانی شده‌اند و خون و حیوانات خفه شده را نخورند و زنا نیز نکنند” (اعمال رسولان فصل ۱۵ آیه های ۱۹ تا ۲۰). نگهداشتن سبت جزء دستوراتی نبود که رسولان لازم بدانند تا بر ایمانداران غیر یهودی تحمیل کنند. قابل تصور نیست که رسولان نگهداشتن سبت را نادیده گرفته باشند اگر فرمان خدا برای مسیحیان این باشد که روز سبت را نگاه دارند.
یک اشتباه رایج در بحث نگهداشتن سبت این تصور کلی است که سبت روز پرستش بود. گروهی نظیر “اَدوِنتیست های روز هفتم” بر این عقیده هستند که خدا لازم می داند که خدمت کلیسا در روز شنبه، روز سبت برگزار شود. این چیزی نیست که فرمان سبت بود. فرمان سبت این بود که در روز سبت کار نکنید (خروج فصل ۲۰ آیه های ۸ تا ۱۱). هیچ جایی در کتاب مقدس این فرمان داده نشده که روز سبت، روز پرستش است. بله، یهودیان در عهد عتیق، در عهد جدید، و در روزگار نوین، شنبه را به عنوان روز پرستش می شناسند، اما این ماهیت فرمان سبت نیست. در کتاب اعمال رسولان، هر جایی که گفته شده ملاقات و گردهمایی در روز شنبه انجام شده، منظورش ملاقات یهودیان بوده نه مسیحیان.
مسیحیان اولیه چه روزی در هم جمع می شدند؟ اعمال رسولان فصل ۲ آیه های ۴۶ تا ۴۷ به ما پاسخ می دهد “و هر روز مرتب در خانۀ خدا باهم عبادت می‌کردند، در خانه‌ها برای شام خداوند جمع می‌شدند، و با خوشحالی و شکرگزاری هر چه داشتند با هم می‌خوردند، و خدا را سپاس می‌گفتند. اهالی شهر نیز به ایشان احترام می‌گذاشتند و خدا هر روز عده‌ای را نجات می‌داد و به جمع ایشان می‌افزود”. اگر روزی بود که مسیحیان به طور منظم جمع می شدند، روز اول هفته (یکشنبه ما) بود، نه روز سبت (شنبه ما) (اعمال رسولان فصل ۲۰ آیه ۷؛ اول قرنتیان فصل ۱۶ آیه ۲). به احترام رستاخیز مسیح در روز یکشنبه، مسیحیان اولیه یکشنبه را نه به عنوان “سبت مسیحی” بلکه به عنوان روز مخصوص پرستش عیسی مسیح نگاه می داشتند.
آیا ایرادی در پرستش در روز شنبه، سبت یهودی وجود دارد؟ مطلقاً خیر! ما می بایست خدا را هر روزه پرستش کنیم، نه فقط شنبه یا یکشنبه! بسیاری از کلیساها امروزه در هر دو روز شنبه و یکشنبه خدمات دارند. در مسیح آزادی است (رومیان فصل ۸ آیه ۲۱؛ دوم قرنتیان فصل ۳ آیه ۱۷؛ غلاطیان فصل ۵ آیه ۱). آیا یک مسیحی باید سبت را نگه دارد، بدان معنی که در روزهای شنبه کار نکند؟ اگر یک مسیحی احساس می کند که به انجام این کار هدایت شده، باید انجامش دهد (رومیان فصل ۱۴ آیه ۱۵). اما آنهایی که می خواهند سبت را نگاه دارند نباید کسانی را که سبت را نگاه نمی دارند داوری کنند (کولسیان فصل ۲ آیه ۱۶). به علاوه، کسانیکه سبت را نگاه نمی دارند، نباید موجب لغزش کسانی شوند سبت را نگاه می دارند (اول قرنتیان فصل ۸ آیه ۹). غلاطیان فصل ۵ آیه های ۱۳ تا ۱۵ کل موضوع را اینگونه خلاصه می کند: “برادران عزیز، خدا به شما آزادی عطا کرده است، اما آزادی نه برای پیروی از خواسته‌های نفستان، بلکه برای محبت کردن و خدمت کردن به یکدیگر. زیرا تمام دستورهای خدا، در این دستور خلاصه می‌شود که: دیگران را دوست بدار، به همان اندازه که خود را دوست می‌داری. اما مواظب باشید بجای محبت کردن، مدام در حال ایراد گرفتن و زخم زبان زدن به یکدیگر نباشید، مبادا لطمه‌ای جبران‌ناپذیر به یکدیگر وارد آورید” .
منبع: www.gotquestions.org
