رانده شدن شیطان از بهشت به طور نمادین در اشعیا فصل ۱۴ آیه های ۱۲ تا ۱۴ و حزقیال فصل ۲۸ آیه های ۱۲ تا ۱۸ توصیف شده است. در حالیکه این دو قسمت به طور خاص به پادشاهان بابل و صور اشاره می کنند، اما به نیروی فرا طبیعی یعنی نیروی شیطانی که در وجود آن پادشاهان بود نیز اشاره دارد. این دو متن توصیف می کند که چرا شیطان سقوط کرد، اما صریحاً نمی گوید که این سقوط در چه زمانی اتفاق افتاد. آنچه که ما می دانیم این است: فرشتگان پیش از خلقت زمین آفریده شدند (ایوب فصل ۳۸ آیه های ۴ تا ۷). شیطان پیش از آنکه آدم و حوا را در باغ وسوسه کند رانده شد (پیدایش فصل ۳ آیه های ۱ تا ۱۴). از اینرو رانده شدن شیطان باید در زمانی پس از خلقت فرشتگان و قبل از زمانی که آدم و حوا را در باغ عدن وسوسه کرد رخ داده باشد. کتاب مقدس صریحاً نمی گوید که آیا رانده شدن شیطان چه وقت (چند دقیقه، چند ساعت، یا چند روز پیش از زمانی که آدم و حوا را در باغ وسوسه کرد) اتفاق افتاده است.
کتاب ایوب به ما می گوید که شیطان دست کم برای مدتی به بهشت و به تخت خدا دسترسی داشت. “یک روز که فرشتگان در حضور خداوند حاضر شده بودند، شیطان نیز همراه ایشان بود. خداوند از شیطان پرسید: کجا بودی؟ شیطان پاسخ داد: دور زمین می‌گشتم و در آن سیر می‌کردم”(ایوب فصل ۱ آیه های ۶ تا ۷). ظاهراً در آن زمان، شیطان هنوز آزادانه بین بهشت و زمین حرکت می کرد و مستقیماً با خدا صحبت می کرد و در قبال فعالیتهایش پاسخ می داد. اینکه در چه زمانی خدا این دسترسی را قطع کرد، مشخص نیست.
چرا شیطان از ملکوت خدا رانده شد؟ شیطان به خاطر غرور رانده شد. او اشتیاق داشته که خدا باشد، نه اینکه خادم خدا باشد. به این همه “منم ها” در اشعیا فصل ۱۴ آیه های ۱۲ تا ۱۵ توجه داشته باشید. حزقیال فصل ۲۸ آیه های ۱۲ تا ۱۵ شیطان را به عنوان فرشته ای بی نهایت زیبا توصیف می کند. شیطان احتمالاً والاترینِ فرشتگان و از کروبیان بود، زیباترینِ در میان تمام مخلوقات خدا، اما به جایگاهش قانع نبود. در عوض، شیطان اشتیاق داشت که خدا باشد، تا اساساً “خدا را از تختش بیرون بیاندازد” و سلطه بر هستی را بر عهده گیرد. شیطان خواست که خدا شود و جالب توجه اینکه به همین دلیل، آدم و حوا را در باغ به آن وسوسه کرد (پیدایش فصل ۳ آیه های ۱ تا ۵). بهترین توصیف برای رانده شدن شیطان از بهشت اینگونه است که بگوییم او از بهشت اخراج شد (اشعیا فصل ۱۴ آیه ۱۵؛ حزقیال فصل ۲۸ آیه های ۱۶ تا ۱۷). شیطان از بهشت سقوط نکرد؛ بلکه از بهشت بیرون انداخته شد.
