اینکه چرا مردم در اولین فصل های پیدایش، عمر طولانی داشتند، یک راز است. محققان کتاب مقدس تئوریهای مختلفی را عنوان کرده اند. در پیدایش فصل ۵ نسب نامه ای است که اسامی فرزندان خداشناس آدم در آن نوشته شده است، این نسب نامه به مسیح می رسد. خدا احتمالا بخاطر ایمان و اطاعت این فرزندان، زندگی آنها را با طولانی بودن برکت داد. در حالیکه این توضیح امکانپذیر است، اما در هیچ جای کتاب مقدس بطور مخصوص طول عمر را فقط به افرادی که در پیدایش فصل ۵ هستند محدود نمی کند. درضمن، بغیر از خنوخ، پیدایش فصل ۵ هیچکدام از آن افراد را خداشناس نمی خواند. احتمال زیادی دارد که همه در آن دوره زمانی چند صد سال زندگی میکردند. چندین عامل ممکن است به این مطلب کمک کرده باشد.
چیزی در طوفان نوح اتفاق افتاده که عمر بشر را کم کرده است. طور عمرها قبل از طوفان نوح (پیدایش فصل ۵ آیه های ۱ تا ۳۲) را با طول عمرها بعد از طوفان نوح (پیدایش فصل ۱۱ آیه های ۱۰ تا ۲۳) مقایسه کنید. بلافاصله بعد از آن سیل، عمرها یک روند نزولی پیدا کرده است. یک نکته کلیدی ممکن است پیدایش فصل ۶ آیه ۳ باشد: “آنگاه خداوند فرمود: روح من همیشه در انسان باقی نخواهد ماند، زیرا او موجودی است فانی و نفسانی. پس صد و بیست سال به او فرصت می‌دهم تا خود را اصلاح کند”. خیلی ها این “یکصد و بیست سال” را محدودیت جدید خداوند بر طول عمر بشر دانسته اند. تا زمان موسی (که ۱۲۰ سال عمر کرد) طول عمرها بسیار کمتر شده بودند. بعد از موسی، طول عمر ثبت شده بیش از ۱۲۰ سال نداریم.
یک نظریه که دلیل عمر طولانی مردم کتاب پیدایش را ارائه میدهد، ایده پوشش آبی است که دور زمین را فرا گرفته بود. بر اساس نظریه پوشش آبی بر بالای جو زمین که در پیدایش فصل ۱ آیه ۷ آمده است، این پوشش آبی اثر گلخانه ای را پدید آورده بود که برخورد اکثر اشعه ها که امروز به زمین برخورد می کند را مسدود کرده بود، بنابراین یک محیط ایده آل تری برای زندگی بوجود آورده بود. در زمان طوفان نوح، این چتر آبی بالای جو زمین بر روی زمین جاری شد (پیدایش فصل ۷ آیه ۱۱) و در نتیجه، پایان یک محیط ایده آل فرا رسید. اکثر آفرینش گراها، فرضیه پوشش آبی را رها کرده اند.
چیز دیگری که باید در نظر گرفت این است که در چند نسل اول بعد از خلقت، کُد ژنتیکی انسان چندین نقص پیدا کرد. آدم و حوا کامل آفریده شدند. آنها مطمئنا در برابر بیماریها خیلی مقاوم بودند. نسلهای بعدی آنها این مزیت ها را با درجات کمتری به ارث بردند. در طول زمان، بعلت گناه، نقص کُد ژنتیکی انسان ازدیاد پیدا کرد و انسان بیشتر و بیشتر در برابر بیماری و مرگ مقاومت خود را از دست داد. این موضوع می تواند باعث کم شدن طول عمر شده باشد.
