اوتانازی یا مرگ آسان که گاهی اوقات «کشتن رحیمانه» نامیده می شود، می تواند مسئله دشواری باشد. از طرفی ما نمی خواهیم که زندگی شخص دیگری را در دستان خود بگیریم و نابهنگام به آن پایان دهیم. از طرفی دیگر، نمی خواهیم که پروسه مردن را بیش از حد ضرورت طولانی کنیم، یعنی اینکه می خواهیم که زندگی را حفظ کنیم، اما مرگ را طولانی نکنیم. در چه برهه ای اجازه می دهیم که شخص بمیرد و اقدامات بیشتری را برای ادامه دادن زندگی اش انجام ندهیم؟
مسئله ای مرتبط با این موضوع، خودکشی کمکی است. اساساً کسی که در صدد خودکشی کمکی است در صدد آن است که با رضایت خود و با کمک فردی دیگر بمیرد تا بدین گونه مرگ، سریع و بدون درد باشد. شخصی که به خودکشی کمک می کند، با تهیه مقدمات و با تهیه تجهیزات مورد نیاز مرگ را تسهیل می کند؛ اما شخصی که در صدد مردن است کسی است در واقع این پروسه را آغاز می کند. فرد تسهیل کننده با اتخاذ رویکرد «دست زدن ممنوع» به خودِ مرگ، از اتهامات قتل دوری می کند. حامیان خودکشی کمکی، در تلاش هستند تا با استفاده از واژگانی مثل «مرگِ با شرافت» برداشت مثبتی از خودکشی کمکی بکنند. اما «مرگِ با شرافت» باز هم مرگ است، «خودکشی کمکی» باز هم خودکشی است، و خودکشی درست نیست.
ما در فرهنگی زندگی می کنیم که گاهی اوقات «فرهنگ مرگ» توصیف می شود. دهه هاست که سقط جنین بنا به تقاضا صورت می گیرد. اکنون برخی ها به طور جدی بچه کشی را مطرح می کنند. و مرگ آسان به عنوان شیوه ای امکان پذیر برای حل مشکلات گوناگون مالی و اجتماعی ترویج یافته است. این تمرکز به مرگ که به عنوان پاسخی به مشکلات جهان مطرح می شود، واژگونی کامل مدل کتاب مقدسی است. مرگ یک دشمن است (اول قرنتیان فصل ۱۵ آیه ۲۶). زندگی، هدیه ای است مقدس از سوی خدا (پیدایش فصل ۲ آیه ۷). خدا وقتی که بین زندگی و مرگ به قوم اسرائیل حق انتخاب می دهد، به اسراییل می گوید که «زندگی را انتخاب کن» (تثنیه فصل ۳۰ آیه ۱۹). مرگ آسان، هدیه را رد می کند و لعنت را در آغوش می گیرد.
این حقیقت بسیار مهم که خدا حاکم مطلق است، ما را به این نتیجه گیری سوق می دهد که مرگ آسان و خودکشی کمکی نادرست هستند. ما می دانیم که مرگ جسمانی برای ما که موجوداتی فانی هستیم، اجتناب ناپذیر است (مزامیر فصل ۸۹ آیه ۴۸؛ عبرانیان فصل ۹ آیه ۲۷). اما تنها خداست که حاکم بر زمان و چگونگی مرگ شخص است. ایوب در ایوب فصل ۳۰ آیه ۲۳ شهادت می دهد که “نیک می دانم که مرا به دیار مرگ خواهی آورد، به خانه ای که برای همه زندگان مقرر است”. جامعه فصل ۸ آیه ۸ بیان می کند که “او قادر نیست از مرگ فرار کند و یا مانع فرا رسیدن روز مرگش بشود. مرگ جنگی است که از آن رهایی نیست و هیچکس نمی‌تواند با حیله و نیرنگ، خود را از آن نجات دهد”. خداست که حرف آخر را برای مرگ می زند (نگاه کنید به اول قرنتیان فصل ۱۵ آیه ۲۶، و آیه های ۵۴ تا ۵۶؛ عبرانیان فصل ۲ آیه ۹، و آیه های ۱۴ تا ۱۵؛ مکاشفه فصل ۲۱ آیه ۴). مرگ آسان و خودکشی کمکی تلاش انسان است تا اقتدار را از خدا به چنگ گیرد.
مرگ، پیشامدی طبیعی است. گاهی اوقات خدا اجازه می دهد که شخصی برای مدتی طولاتی پیش از فرارسیدن مرگش رنج بکشد؛ در مواقع دیگر، رنج شخص کوتاه می شود. هیچ کسی از رنج کشیدن لذت نمی برد، اما این دلیلی نمی شود که تعیین کنیم که شخص باید بمیرد. اغلب اوقات، مقاصد خدا از طریق رنج کشیدن شناخته می شود. “پس وقتی سعادت به تو روی می‌آورد شادی کن و هنگامی که سختیها به تو هجوم می‌آورند بدان که خداوند هم خوشی می‌دهد و هم سختی و انسان نمی‌داند در آینده چه اتفاقی خواهد افتاد” (جامعه فصل ۷ آیه ۱۴). رومیان فصل ۵ آیه ۳ تعلیم می دهد که مصیبت، بردباری به بار می آورد. خدا به فکر آنانی است که برای مرگ فریاد می کشند و آرزومندند که به رنج و مصیبتشان پایان دهند. خدا در زندگی هدف می دهد حتی تا دم آخر. تنها خداست که می داند چه چیز بهترین است، و زمان بندی او حتی در مورد زمان مرگ افراد کامل و بی نقص است.
ما هرگز نباید در صدد آن باشیم که نابهنگام به زندگی خاتمه دهیم، اما نباید به شیوه های غیرعادی برای حفظ زندگی روی بیاوریم. تسریع کردن مرگ نادرست است؛ اینکه از مراقبتهای پزشکی دریغ کنیم نیز می تواند غلط باشد؛ اما اینکه بگذاریم که مرگ به طور طبیعی در شخص بیماری که ناعلاج است اتفاق بیافتد، ضرورتاً اشتباه نیست. هر کسی که با این مسئله روبرو می شود، باید دعا کند و از خدا طلب حکمت کند (یعقوب فصل ۱ آیه ۵). و همه ما باید گفتار سی. اِوِرِت کوپ، پزشک ارشد پیشین را به یاد داشته باشیم که توصیه می کند که طبابت «نه می تواند شفا دهنده ما و نه کُشنده ما باشد».(برگرفته از KOOP, The Memoirs of America’s Family Doctor، نوشته سی.اورت کوپ، انتشارات Random House، ۱۹۹۱).
