پاسخ کوتاه به این پرسش که «چرا خدا انسان را آفرید؟» این است که خدا برای «خشنودی خودش» انسان را آفرید. مکاشفه فصل ۴ آیه ۱۱ می گوید که “خداوندا، جلال و حرمت و قدرت، برازندۀ توست؛ زیرا تو آفرینندۀ تمام موجودات هستی و همه چیز به ارادۀ تو بوجود آمد”. کولسیان فصل ۱ آیه ۱۶ به همین نکته اشاره می کند: “همه چیز بواسطه او و برای او آفریده شد”. اینکه انسان برای خشنودی خدا آفریده شد بدان معنی نیست که انسان آفریده شد تا خدا را سرگرم کند یا برایش تفریح و سرگرمی فراهم کند. خدا وجودی است خلاق، و از خلق کردن خشنود می شود و لذت می برد. خدا شخص است و برایش لذت بخش است که دیگر موجوداتی داشته باشد که با آنها ارتباط صمیمی و واقعی داشته باشد.
از آنجا که انسان شبیه خدا آفریده شده است (پیدایش فصل ۱ آیه ۲۷)، پس توانایی دارد که خدا را بشناسند، دوست بدارد، او را پرستش کند، به او خدمت کند و با او معاشرت داشته باشد. خدا از این جهت انسانها را خلق نکرد که به آنها نیاز داشته باشد. خدا به هیچ چیز نیاز ندارد. او پیش از آنکه انسان را بیافریند، در تمام ابدیتِ پیش از آن، احساس تنهایی نکرد، پس به دنبال یک «دوست» نمی گشت. او ما را دوست دارد، اما این بدان معنی نیست که به ما نیاز داشته باشد. اگر ما هیچ وقت وجود نداشته بودیم، خدا باز هم خدا و تغییر ناپذیر بود (ملاکی فصل ۳ آیه ۶). خدایی که خود را «هستم» (خروج فصل ۳ آیه ۱۴) معرفی می کند هرگز از وجود ابدی خود ناخشنود نمی شود. وقتی که خدا کائنات را ساخت، کاری را کرد که خشنودش می کرد، و از آنجاییکه خدا کامل و بی نقص است، اعمال او نیز کامل است. “بسیار نیکو بود” (پیدایش فصل ۱ آیه ۳۱).
همچنین، خدا برای خودش «همتایان» یا موجوداتی که برابر با خودش باشند، نساخت. منطقاً او نمی توانست چنین بکند. اگر خدا موجود دیگری را می آفرید که در قدرت، هوش، و کمال با او برابر بود، آنگاه دیگر نمی توانست خدای واحد حقیقی باشد، به این دلیل ساده که در آن صورت دو خدا وجود داشت که این غیر ممکن می شد. “خداوند، خداست؛ و در کنار او دیگری نیست” (تثنیه فصل ۴ آیه ۳۵). هر چیزی را که خدا می آفریند، باید ضرورتاً در رتبه پایینتری از او باشد. هیچگاه مخلوق نمی تواند بزرگتر یا هم رتبه با خالق خود باشد.
با شناخت پاکی و حاکمیت کامل خدا، ما متحیر می شویم از اینکه تاج «عزت و احترام» را بر سر انسان گذاشت (مزامیر فصل ۸ آیه ۵) و اینکه با فروتنی، ما را «دوستان» خطاب کرد (یوحنا فصل ۱۵ آیه های ۱۴ تا ۱۵). چرا خدا ما را آفرید؟ خدا ما را برای خشنودی خودش آفرید و تا اینکه ما به عنوان مخلوقات او، لذت شناختن او را داشته باشیم.
