کتاب ارمیا Jeremiah
کتاب ارمیا نیز دومین کتاب از پنج کتاب انبیای بزرگ در عهد قدیم است و از نظر طبقه بندی در گروه کتابهای نبوتی جای گرفته و از ۵۲ فصل و ۱۳۶۴ آیه تشکیل شده و ثبت کننده وقایع خدمت ارمیا نبی و نشان دهنده زندگی و مبارزات شخصی او در عمق و با جزئیاتی بسیار بیشتر از هر انبیای دیگر در عهد عتیق است.
اِرْمیا نام یکی از بزرگترین انبیای عهد عتیق در قرن هفتم قبل از میلاد و یکی از کاهنان شهر عناتوت، واقع در سرزمین بنیامین بود که در کتاب مقدس از او نام برده شده است. ارمیا خدمت نبوتی خود را در حدود پنجاه سال بعد از پایان خدمت اشعیا آغاز کرد. ارمیا بعلاوه نبی بودن یک کاهن نیز بود. اما پیام او محبوب و عامه پسند نبود زیرا او فرستاده شده بود تا به مردم هشدار دهد که اگر چنانچه از گناهان خود توبه نکنند یهودا نابود خواهد شد. یهودا از تهدید آشور جان بدر برده بود، اما حالا به تنهایی و با پایگاه کوچکی از قوم خدا ایستاده بود. آیا یهودا بقا خواهد یافت؟ اینها همه وابسته به این امر بود که مردم به سخنانی که خداوند توسط ارمیا نبی گفته بود توجه کنند یا اینکه آنرا نادیده بگیرند.
نویسنده
همانطور که تقریبا در مورد تمام کتابهای نبوتی صادق است کتاب ارمیا نیز نام خود را از نویسنده کتاب گرفته است. فصل یک آیه یک بوضوح هویت نویسنده را اعلام می‌کند؛ البته ارمیا نبوتهای خود را برای شخص کاتبی بنام باروک دیکته میکرد و وی نیز آنها را به نگارش در می‌آورد.
کتاب ارمیا بر اساس ترتیب وقوع رویدادهای تاریخی نوشته نشده است، بلکه این کتاب بر طبق مبحث موضوعات سازماندهی شده و احتمالا بوسیله باروک منشی وفادار ارمیا گردآوری و بر اساس هر آنچه که ارمیا دیکته کرده، نوشته نیز شده است (ارمیا ۳۶: ۴). ارمیا در این کتاب بسیاری از کشاکشها و رنجهای شخصی خود را نیز پدیدار ساخته است؛ او مشتاق قوم خود بود، اما آنها مصرانه خود او و پیام او را رد میکردند. با این وجود او به رسالت خود در طی چهل سال خدمت پر تلاطم وفادار باقی ماند. عقیده بر این است که او در مصر و مدت زمانی پس از سقوط اورشلیم از جهان رخت بر بست.
تاریخچه
از آنجا که اصل و نسب ارمیا از کاهنان بودند لذا خود وی نیز از کاهنان محسوب می‌شد اما در کتاب مقدس هیچ اشاره‌ای به سابقه خدمت کاهنی ارمیا نشده است، اما خداوند او را برگزید تا سخنگوی وی باشد. اِرْمیا در زمانی که هنوز جوان بود، توسط خداوند در سال سیزدهم پادشاهی یوشیا پادشاه یهودا به نبی امت‌ها برگزیده شد، او ازدواج نکرد و طول زندگی خود را به خدمت و نبوت کردن پرداخت. از ارمیا، اغلب به نام ”پیامبر گریان“ نیز نام برده شده است، از آنجا که بواسطه پیام مداوم از داوری خدا دچار غم و اندوه بود.
ارمیا در سال ۶۲۶ قبل از میلاد و در طی سلطنت یوشیا که از پادشاهان یهودا بود شروع به نبوت نمود؛ و همچنان به نبوت کردن تا مدت زمانی بعد از سقوط اورشلیم در سال ۵۸۶ قبل از میلاد ادامه داد. او نیز همانند اشعیا، در مرحله نخست جهت خدمت و نبوت در بین مردمان اورشلیم و یهودا برگزیده شد. در طی دوران طولانی سلطنت مَنَسَّی (دوم پادشاهان ۲۱: ۱-۱۸)، یهودا بیشتر و بیشتر در بت پرستی و شرارت فرو رفته بود اما یوشیا نوه مَنَسَّی قصد اصلاحات قوم را داشت (دوم پادشاهان ۲۳: ۱-۲۵)، و این در دوران سلطنت او بود که ارمیا پیگیرانه مردم را بسوی توبه هدایت میکرد تا در نتیجه آن بتواند مانع یک مصیبت ملی شود. اما اصلاحات یوشیا دوام کوتاه مدتی داشت؛ بعد از مرگ یوشیا، ارمیا موقعیت خود را در دربار از دست داد و متحمل رنج، شکنجه و زندان گردید؛ پیام او نیز تغییر کرد: او دیگر بیش از این درباره توبه سخن نمیگفت؛ برای توبه بسیار دیر شده بود. در عوض او نبوت کرد که اینک نابودی به دست بابلیان اجتناب ناپذیر است؛ قوم متمرد و نامطیع سرنوشت خودشان را مُهر کرده بودند.
کاربرد
مقارن با قسمت پایانی خدمت ارمیا، او چیز جدیدی به پیام خود اضافه کرد: یهودا در نهایت احیا خواهد شد. مجازات تبعید به بابل در نتیجه عدم اطاعت از فرامین عهد خداوند بود (لاویان ۲۶: ۳۱-۳۳)؛ هر چند اگر تبعیدیان مجازات خود را بپذیرند، آنوقت آنها دوباره در سرزمین خود احیا خواهند شد (لاویان ۲۶: ۴۰-۴۵).
منبع: رازگاه
