کتاب دانیال Daniel
کتاب دانیال پنجمین و آخرین کتاب از پنج کتاب انبیای بزرگ در عهد قدیم است و از نظر طبقه بندی در گروه کتابهای نبوتی قرار گرفته و از ۱۲ فصل و ۳۵۷ آیه تشکیل شده و ثبت کننده رویدادهای مهم دوران زندگی دانیال نبی در زمان تبعید قوم اسرائیل در بابل است. زندگی و رؤیاهای او اشاره به اهداف خدا برای نجات و اقتدار او بر وقایع تاریخ دارد.
باید توجه داشت که فصلهای ۲-۷ به زبان آرامی نوشته شده، در صورتیکه سایر فصلها و الباقی کتاب عهد قدیم به زبان عبری نوشته شده است. دانیال باید به هر دو زبان کاملا مسلط بوده باشد. آرامی در دوران دانیال یک زبان بینالمللی بود، و دانیال بویژه مایل بود که حکایتهای او درباره معجزات خداوند بوسیله تمامی مردم خوانده شود.
تاریخچه
در طی آخرین سالهایی که یهودا به عنوان یک قوم هنوز به حیات خود ادامه میداد، سه گروه از یهودیان بوسیله نَبُوکَدْنَصَّر به بابل تبعید شدند. اولین گروه شامل یهودیانی از اعضای طبقه نجبا بودند که در سال ۶۰۵ قبل از میلاد تبعید شدند؛ و مرد جوانی به نام دانیال نیز در میان این گروه بود. دومین گروه در سال ۵۹۷ قبل از میلاد تبعید شدند؛ این گروه شامل یهُویاکین پادشاه (دوم پادشاهان ۲۴: ۸-۱۲) و حِزْقیال نبی میشد. و سومین گروه نیز در سال ۵۸۶ قبل از میلاد و در زمان سقوط اورشلیم تبعید شدند.
دانیال نبی، نبوکدنصر، شَدْرَک، میشَک، عَبْدْنَغُو، بَلْشصَّر، و داریوش پادشاه از شخصیتهایی هستند که مسیر تاریخی این کتاب را رقم زده‌اند.
نویسنده
همانطور که تقریبا در مورد تمام کتابهای نبوتی در عهد عتیق صادق است نام این کتاب نیز برگرفته از نام نویسنده است و محصول زمانی است که دانیال به عنوان یک تبعیدی یهودی در بابل بسر می‌برد.
دانیال تجربیات و نبوتهای خود را برای یهودیان تبعیدی در بابل به رشته تحریر درآورد، در جایی که پادشاه به او این امتیاز را داده بود تا به بالاترین سطح از جامعه دسترسی داشته باشد. خدمت وفادارانه او به خداوند در یک سرزمین و فرهنگ بیگانه، تقریبا از او یک شخص منحصر بفرد در میان تمامی شخصیتهای موجود در کتاب مقدس می‌سازد. دانیال یکی از تنها چهره‌های اصلی در کتاب مقدس است که نوشته‌های او در جهتی کاملا مثبت به نگارش درآمده است.
این کتاب شامل خاطرات دانیال است که در طی نزدیک به هفتاد سال تبعید در بابل به رشته تحریر درآمده است. در طی این دوران دانیال ترقی کرده و در دربار دولت نَبُوکَدْنَصَّر تبدیل به یک مقام بلند پایه و مهم گردید؛ در این رابطه داستان دانیال بسیار شبیه به داستان یوسف در مصر است. دانیال در نیمه اول کتاب، برخی از تجربههای شخصی خود را در بابل بازگو میکند؛ و در نیمه دوم کتاب، تعدادی از رؤیاهای نبوتی خود را که در ارتباط با آینده اسرائیل است به ثبت میرساند.
زمینه
دانیال در سال ۶۰۵ قبل از میلاد به همراه مردان جوان دیگری برای خدمت در دربار نبوکد نصر به بابل برده شد. زمانی که بابل توسط پارسیان فتح شد، دانیال یکی از کسانی بود که همچنان برای خدمت در دربار پارس انتخاب شد. دانیال در هر دو منصب خود همچنان به خداوند وفادار باقی ماند. از تعبیر خواب تا حکایتهای ملموس تون آتش، چاه شیران، نوشته‌های روی دیوار، تا رؤیاهای نبوتی، نشان از قدرت مطلق خدا بر امور انسانی دارد. خدا در این روند تاریخی، دانیال و دوستانش را به طریق مافوق طبیعی نجات داد. الباقی کتاب نیز رؤیاهای داوری خداوند در آینده و نجات بواسطه مسیح را در بر می‌گیرد. ما بازتاب برخی از زمینه‌های نبوتی دانیال را در عهد جدید و بخصوص در کتاب مکاشفه می‌بینیم.
منبع: رازگاه
