دعای دسته جمعی قسمت مهمی از زندگی کلیسایی است، که همراه پرستش، تعلیم صحیح، شام خداوند یا عشاء ربانی، و معاشرت است. کلیسای اولیه مرتب با هم جمع می شدند تا از اصول تعالیم حواریون، پاره کردن نان، و دعای دسته جمعی یاد بگیرند (اعمال رسولان فصل ۲ آیه ۴۲). وقتی ما با سایر ایمانداران با هم دعا می کنیم، اثر آن می تواند خیلی مثبت باشد. دعای دسته جمعی وقتی ایمان مشترکمان را بکار می بریم، ما را متحد و تقدیس می کند. همان روح القدس که در هر ایمانداری ساکن است، باعث شادی ما می شود. وقتی پرستش خداوند و نجات دهنده مان را از دیگران می شنویم، اتحادی در ما ایجاد می کند که در هیچ قسمتی از زندگی نمی توانیم آنرا پیدا کنیم.
برای کسانی که تنها هستند و زیر بار مشکلات زندگی قرار دارند، شنیدن دعای دیگران که آنها را به تخت لطف و عنایت خدا بلند می کنند، تشویق بزرگیست. همینطور وقتی برای دیگران شفاعت می کنیم، در قلب ما محبت و توجه به آنها رشد می کند. در عین حال دعای دسته جمعی، انعکاسی از قلبهای افرادیست که در آن شرکت می کنند. ما باید با فروتنی (یعقوب فصل ۴ آیه ۱۰)، راستی (مزامیر فصل ۱۴۵ آیه ۱۸)، اطاعت (اول یوحنا فصل ۳ آیه های ۲۱ تا ۲۲)، شکرگزاری (فیلیپیان فصل ۴ آیه ۶) و اطمینان (عبرانیان فصل ۴ آیه ۱۶) به حضور خدا بیاییم. متاسفانه، دعای دسته جمعی می تواند فرصتی باشد که بجای صحبت با خدا، روی سخن ما با شنوندگان آن دعا باشد. عیسی مسیح درباره این رفتار در متی فصل ۶ آیه های ۵ تا ۸ اینطور اخطار داد که وقتی عبادت میکنی برای نمایش، و طولانی مانند ریاکاران دعا نکن، بلکه در خفا و در اطاقت دعا کن تا وسوسه نشوی که ریاکارانه دعا کنی.
در کلام خدا جایی نیست که بگوید دعای دسته جمعی، از نظر تاثیر و جواب گرفتن، قوی تر از دعای فردیست. خیلی از ایمانداران به دعا بعنوان کاری برای دریافت خواسته هایشان از خدا نگاه می کنند، و دعای دسته جمعی اساسا فرصتی می شود برای دوباره بیان کردن لیست خواسته هایشان. دعای کتاب مقدسی، تجمع عطش ایمانداران است که با هم وارد یک اتحاد هوشیارانه و نزدیک با خدای عادل، کامل و مقدس می شوند. چنین خدایی که به مخلوقاتش گوش می کند، باعث فوران حمد و پرستش (مزامیر فصل ۲۷ آیه ۴، فصل ۶۳ آیه های ۱ تا ۸)، توبه و اعتراف (مزامیر فصل ۵۱؛ لوقا فصل ۱۸ آیه های ۹ تا ۱۴)، شکرگزاری و قدردانی (فیلیپیان فصل ۴ آیه ۶؛ کولسیان فصل ۱ آیه ۱۲)، و دعای شفاعت خالصانه برای دیگران می شود (دوم تسالونیکیان فصل ۱ آیه ۱۱ ، فصل ۲ آیه ۱۶).
پس دعا، متحد شدن با خداست برای انجام نقشه او، نه اینکه بخواهیم او را وادار به انجام اراده خود کنیم. وقتی خواسته های خود را بخاطر کسی که شرایط ما را خیلی بهتر از خودمان می داند و “قبل از اینکه از او بپرسیم آنها را می داند” (متی فصل ۶ آیه ۸) کنار بگذاریم، دعاهایمان به بالاترین درجه ها می رسند. به دعاهایی که در تسلیم به اراده مقدس خداست، همیشه جواب مثبت داده می شود، چه آن دعا بوسیله یکنفر شده باشد و چه بوسیله هزار نفر.
این عقیده که دعای دسته جمعی موثرتر است، تفسیری نادرستی از متی فصل ۱۸ آیه های ۱۹ تا ۲۰ است: «این را نیز به شما می‌گویم که اگر دو نفر از شما اینجا بر روی زمین دربارۀ چیزی که از خدا می‌خواهید یکدل باشید، پدر آسمانی من آن را به شما خواهد داد. چون هر جا که دو یا سه نفر به نام من جمع شوند، من آنجا در میان آنها هستم». این آیات از یک بحث گسترده تری از انجیل می آید که درباره راهنمایی و تربیت کلیسا در مورد گناه یک عضو است. تفسیر کردن آن بعنوان قول یک چک سفید به ایمانداران برای هر چه که دوست دارند، چه گناه آلود چه احمقانه، از خدا بخواهند، نه تنها با تربیت کلیسا هماهنگی ندارد، بلکه بقیه کلام خدا را هم انکار می کند، بخصوص اقتدار خدا را.
بعلاوه، این اعتقاد که وقتی دو یا سه نفر با هم دعا کنند، یکنوع قدرت سحرآمیز بطور خودکار در دعاهایشان وارد می شود، کتاب مقدسی نیست. البته وقتی دو یا سه نفر با هم جمع شده دعا می کنند، عیسی مسیح در آنجا حاضر است، حتی اگر آن دو نفر هزاران مایل از هم فاصله داشته باشند. دعای دسته جمعی مهم است، چون اتحاد بوجود می آورد (یوحنا فصل ۱۷ آیه های ۲۲ تا ۲۳)، کلید تشویق ایمانداران است (اول تسالونیکیان فصل ۵ آیه ۱۱) و برانگیختن یکدیگر برای محبت کردن و اعمال نیکو (عبرانیان فصل ۱۰ آیه ۲۴).
