کلیسای کاتولیک معتقد است که کلیسا بر پطرس بنا شده است. فرقه کاتولیک به این آیه استناد می کند:
مسیح به پطرس گفت:”تو پطرس یعنی سنگ هستی و من بر روی این صخره، کلیسای خود را بنا می کنم و قدرت های جهنم هرگز قادر به نابودی آن نخواهند بود” (متی فصل ۱۶ آیه ۱۸). آیا این برداشت صحیح است؟
یک. پطرس متاهل بود و همسر داشت (متی فصل ۸ آیه ۱۴)، در حالی که پاپ ها مجرد هستند. طبق قوانین کلیسای کاتولیک، پاپ و کشیش ها اجازه ندارند ازدواج کنند.
دوم. پطرس خطاناپذیر نبود و در مواردی اشتباهاتی کرد (متی فصل ۱۶ آیات ۲۲- ۲۳، فصل ۲۶ آیات ۶۹- ۷۵، غلاطیان فصل ۲ آیه ۱۴).
سوم. عهد جدید صریح و روشن تعلیم می دهد که شالوده و بنیاد کلیسا “مسیح” است (اول قرنتیان فصل ۳ آیه ۱۱).
چهارم. کتاب مقدس تعلیم می دهد که زیربنای کلیسا به یک نفر محدود نشده است:”شما به ساختمانی تعلق دارید که زیر بنای آن را رسولان و انبیاء تشکیل می دهند و عیسی مسیح هم سنگ زاویه آن است” (افسسیان فصل ۲ آیه ۲۰).
بنیاد کلیسا میراث الهی است که از عهد عتیق و عهد جدید به ما رسیده است. کلیسا به تنهایی بر پطرس استوار نشده است. عهد جدید شرح می دهد کسانی که ایمان آورده بودند، در تعلیمی که رسولان می دادند و در آیین شام خداوند (عشاء ربانی) و دعا شرکت می کردند (اعمال رسولان فصل ۲ آیه ۴۲).
پنجم. مسیح به شاگردانش گفت:”هرچه در زمین ببندید، در آسمان بسته می شود و هر چه در زمین باز کنید، در آسمان هم باز می شود” (متی فصل ۱۸ آیه ۱۸). بنابراین عیسی اختیار را به شاگردانش داد و نه فقط به پطرس.
ششم. هیچ نشانه و دلیلی وجود ندارد که پطرس راس کلیسای اولیه بود. لوقا گزارش می دهد که کشیشان و رسولان به تصمیم گیری پرداختند (اعمال رسولان فصل ۱۵ آیه ۶)، و یا یعقوب در شورای اورشلیم اظهار نظر نمود (اعمال رسولان فصل ۱۵ ایات ۱۳- ۲۱).
هفتم. مفسران پروتستان معتقدند که اشاره مسیح به صخره در انجیل متی (فصل ۱۶ آیه ۱۸)، نخست به خودش اشاره دارد که با مرگ خود بر روی صلیب، نجات را برای بشر مهیا کرد، و سپس به رسولان (شاگردان مسیح و پولس).
حتی پطرس، سال ها بعد به مسیحیان یادآوری کرد که کلیسا بر رسولان، انبیاء عهد عتیق و عیسی مسیح به عنوان سنگ اصلی، بنا شده است (اول پطرس فصل ۲ آیات ۴- ۷). پطرس در این آیه بیان می کند همه ایمانداران با ایمان به عیسی مسیح به عنوان منجی، در این کلیسا به هم می پیوندند.
به یاد داشته باشید: وقتی خدا شما را دعوت به خدمت می کند، از دیگران نیز دعوت به عمل می آورد تا با شما همکاری کنند. تلاش های فردی شما با همکاری دیگران، مفیدتر و موثرتر خواهد بود.
نویسنده مقاله: مهران پورپشنگ
