خداوند به موسی دستور داد:”وقتی به سرزمین کنعان (فلسطین و اسرائیل کنونی) رسیدید، باید ساکنان آن جا را بکشید و همه بت ها و مجسمه های شان را از بین ببرید” (اعداد فصل ۳۳ آیات ۵۱- ۵۲، تثنیه فصل ۷ آیات ۲، ۵). چرا خدای نیکو و مهربان چنین حکمی صادر کرد؟ باستان شناسی به این سوال پاسخ می دهد.
کشفیات باستان شناسی در اسرائیل و فلسطین نشان می دهند که خشونت، بی رحمی، همجنسگرایی، تعدد همسر، بت پرستی و قربانی کودک میان ساکنان کنعان متداول و مرسوم بوده است. امروزه اگر اهالی منطقه یا محله ای چنین گرایش ها و خصوصیات مشابه کنعانیان داشتند، بسیاری از مردم از ورود به آن جا وحشت و واهمه داشتند.
بدون شک، پلیس یا نیروهای ارتش به چنین محله ای حمله می کردند تا آن جا را از وجود افراد مجرم و خطرناک پاکسازی کنند. هیچکس به عملکرد ارتش یا پلیس اعتراض نمی کرد و دولت مدال افتخار را بر گردن افسران و سربازان می آویخت. مردم نیروهای پلیس و ارتش را که در عملیات پاکسازی تبهکاران حضور داشتند، قهرمانان ملی می نامیدند. رسانه های جهان نیز گزارش لحظه به لحظه از عملیات نظامی را مخابره می کردند. خلاصه این که هیچکس با این اقدام مخالف نبود.
با این توصیف، امروزه بسیاری از مخالفان مسیحیت، حکم خداوند بر علیه ساکنان کنعان بی رحمانه توصیف کرده و آن را ناقض حقوق بشر قلمداد می کنند. برخی نیز صدور چنین حکمی را نشانه ای از “تحریف کتاب مقدس” ارزیابی می نمایند!
اهالی کنعان از معجزات خداوند قوم اسرائیل در مصر و صحرای سینا کاملا آگاهی داشتند (یوشع فصل ۲ آیات ۹- ۱۱). اگر به خدای اسرائیل ایمان آورده بودند، بدون تردید کتاب یوشع “گزارش جبهه جنگ” نبود. به یاد آورید بعد از بلایا و مصیبت های خارق العاده، بسیاری از غیر عبرانیان همراه با قوم اسرائیل مصر را ترک کردند (خروج فصل ۱۲ آیه ۳۸). هم چنین زمانی که اهالی نینوا (پایتخت امپراطوری آشور) توبه کردند، خداوند از نابودی آنان صرفنظر نمود (یونس فصل ۳ آیه ۱۰).
مطابق کشفیات باستان شناسی، اهالی کنعان کودکان خود را برای تقدیم نمودن به بت “مولک” می سوزاندند. خداوند به قوم اسرائیل دستور داد:”هیچیک از فرزندان خود را به بت “مولک” هدیه نکن و آن ها را بر قربانگاه نسوزان، زیرا با این کار نام خداوند خدای خود را بی حرمت خواهی کرد” (لاویان فصل ۱۸ آیه ۲۱).
در سال ۱۹۵۵ “جان هنسی” باستان شناس استرالیایی، قربانگاهی را کشف کرد که متعلق به اواخر عصر برنز (دوران مفرغ/ ۱۳۰۰ قبل از میلاد) بود. او ساختمان معبدی را شناسایی کرد که در نزدیکی فرودگاه عمان (پایتخت اردن) قرار دارد. در مرکز این مکان که هم چنان مستحکم باقی مانده، دو سنگ گرد و صاف وجود دارند که بر روی هم قرار دارند. بر روی سنگ بالایی که به عنوان مذبح استفاده می گردید، آثار قربانی سوختنی به چشم می خورد.
در کنار این مذبح، تعدادی کوزه های سفالی، جواهراتی از جنس طلا و میخ های مفرغی وجود داشتند. با ادامه حفاری ها، هزاران استخوان کوچک که متعلق به انسان (کودکان) بودند، یافت شد. هیچ شکی باقی نماند که در این معبد، کودکان زیادی به عنوان قربانی سوخته شده اند.
“جان هنسی” گزارش می دهد که در میان آن استخوان ها، استخوان های یک نوجوان ۱۴- ۱۸ ساله هم وجود دارد.
کشف این معبد، مهر تاییدی است بر گزارش تاریخی کتاب مقدس درباره فرهنگ و رسوم بت پرستان در دوران باستان.
نویسنده مقاله: مهران پورپشنگ
