ارمیاء نبی

متحمل دردها برای رساندن پیام خدا

کلمۀ ارمیا به معنای ” خداوند منهدم می سازد ” یا ” خداوند ساقط میکند ” می باشد.

از او کتابی به قلم خود او باقی مانده است.بنام ” ارمیاء نبی ” بیست و چهارمین کتاب از مجموعه کتابهای عهد عتیق و همچنین مفسرین،کتاب دیگری را نیز از او می دانند بنام ” مراثی ارمیاء نبی ” در این مورد اتفاق قول نیست.

احتمالا در زمین بنیامین ( ارمیا ۱ : ۱) اسرائیل فعلی.

تقریبا اواخر سالهای ۷۰۰ قبل از میلاد تا اوایل سالهای ۶۰۰ قبل از میلاد می زیسته است.

ارمیاء پسر حلقیاء بود.از آنجایی که در زمین بنیامین بدنیا آمد.احتمال اینکه از نسل بنیامین برادر کوچک تنی یوسف بوده باشد بسیار قوی است.اگر این حدس درست باشد،پس ارمیاء از نسل بنیامین،بنیامین پسر یعقوب،یعقوب پسر ابراهیم،ابراهیم از نسل تارح،تارح از نسل سام،سام از پسران نوح،نوح پسر لمک،لمک از نسل انوش،انوش پسر شیث،شیث پسر سوم آدم و حوا پس از کشته شدن هابیل بدست برادر خود قائن،و آدم و حوا بدست خدای زنده،خلق شدند.

بنابه گفتۀ خودش مرتکب گناهانی شده بود که بر ما معلوم نیست.(مراثی ارمیا باب ۱ آیات ۱۸ و ۲۲).با علم و دانشی که از روح خداوند رسالت و نبوت خود را از خود خدا در سنین نوجوانی دریافت نموده و خدا بر او قبل از تولدش مهر زده بود(ارمیا باب ۱ آیۀ ۵)،اما در دوران خدمت خود بارها خدا را،شخصیت و انگیزۀ او را به زیر سوال برد.او را شخصی متحیر و جبار لقب داد(ارمیا باب ۱۴ ایۀ ۹).او را گمان برد که چشمه ای فریبنده و آب ناپایدار است(ارمیا باب ۱۵ ایۀ ۱۸).او را متهم به فریب دادنش کرد.(ارمیا باب ۲۰ آیۀ ۷).او را به دام انداختن او متهم نمود( مراثی ارمیا باب ۱ ایۀ ۱۳).هر چند می دانست خدا کیست و او از کجاست و سرانجامش چیست،باز از مرگ هراس داشت(ارمیا باب ۳۷ ایۀ ۲۰).
 

کاهنی دلسوز.غمخوار درد مردم.وفادار به خدا به رغم ناملایمتی ها و شک هایی پی در پی.مطیع و اجرای کنندۀ فرمان خدا به رغم ناسپاسی و بی توجهی شنوندگانش.متحمل دردهایی فراوان برای رساندن پیام خدا به مردم خود.
یکی از بزرگترین و پر قدرت ترین انبیاء اسرائیل.کلام او تمامی اسرائیل را و سرزمین های دور دست را تحت تاثیر خود قرار داد،هر چند به او بی اعتنایی کردند اما او آنچه را که خدا از روز اول به او سپرده بود به کمال رساند و با افتخار ماموریت داده شده از طرف خدا را به انجام رساند.تمامی پیشگویی های او که از طرف خدا بود محقق شد،حتی بخش اعظم آن را خود شاهد آن بود.مابقی پیشگویی های او هنوز در دست انجام طرح الهی بوده و تعدادی حتی پس از گذشت ۲۷۰۰ سال در حال وقوع می باشد.

قبل از تولدش برای انجام ماموریتی بزرگ انتخاب شده بود.(ارمیا باب ۱ آیۀ ۵).گویا در دوران نوجوانی است که خدا او را مهیا می نماید برای ماموریتی که برای او در نظر داشته است.اما ارمیا بلافاصله از این دعوت گویی هراسان شده و به خدا می گوید:” آه،ای خداوند یهوه اینک من تکلم کردن را نمی دانم چونکه طفل هستم.”(ارمیا باب ۱ آیۀ ۶).خداوند او را قوت می دهد و به او میگوید من در این راه با تو هستم.و گویی برای مسلح ساختن ارمیا به این ماموریت:” دست خود را دراز کرده دهان (ارمیاء) را لمس کرد و خداوند به (او)گفت اینک کلام خود را در دهان تو نهادم.”(ارمیا باب ۱ آیۀ ۹).و اینگونه ماموریت ارمیا آغاز شد.
طبق نوشتۀ خود او،او کاهنی در زمین بنیامین بوده است.آیا این نشان می دهد که او از قبیلۀ لاوی بوده یا بنیامین؟نمی دانیم.اما آنچه مهم است غیرت و مستمر بودن ارمیاء نبی در پیگیری ماموریتی که خدا به او از همان دوران نوجوانی محول مینماید می باشد.اما خدا از همان ابتدا به او فرموده بود که :” و ایشان با تو جنگ خواهند کرد “(ارمیا باب ۱ آیۀ ۱۹).کار بزرگ ارمیاء و ماموریت خطیر او در راستای بیدار سازی قوم اسرائیل در پهنای سرزمین آنها بوده است.همانطور که می دانید بعد از مرگ سلیمان،پادشاهی یکپارچۀ اسرائیل از هم پاشیده شده و این سرزمین به دو پادشاهی شمال(اسرائیل) و جنوب (یهودا) تبدیل گشت.هر دو سرزمین برخلاف و به رغم هشدارهای متعدد کتابمقدس،موسی،داوران اسرائیل که خدا آنان را برای هشدار دادن و هدایت فرستاد آنها باز در گناه زیستند و از گناه لذت بردند و آن را دنبال کردند.خدا خدایی قدوس و عادل است و گناه را هرگز نمیتواند ببیند.گناه همواره با خود تنبیه و مجازات را به همراه داشته است.با خود خشم خدا را دارد.ارمیا ماموریت داشت تا این پیام تلخ و حقیقی و قابل اجرا را نه مانند یونس به بیگانگان بلکه به مردم خانواده،کوچه و شهر و سرزمین خود بدهد.آیا آنها مانند مردم نینوا بلافاصله توبه کردند؟خیر.ارمیا یکی از تعداد اندک انبیای اسرائیل می باشد که برای رساندن پیام توبه و عظمت خدا به انسان مورد ضرب و شتم و تنبیه و مجازات قرار گرفت.خانواده اش او را ترک کرد.(ارمیا باب ۱۲ آیۀ ۶).همسایه هایش او را طرد کردند(ارمیا باب ۱۱ ایات ۱۹ تا ۲۱).دوستانش او را طرد کردند(ارمیا باب ۲۰ ایۀ ۱۰).شنوندگانش به او بی اعتنا بودند.(ارمیا باب ۲۶ آیۀ ۱۸).او را کتک زده و به زندان انداختند( باب ۳۷ ایات ۱۵ و ۱۶) در سیاه چال که از گِل بود او را با طناب بستند(ارمیا باب ۳۸ آیۀ ۶).او را به اسارت مصر بردند (ارمیا باب ۴۳ آیۀ ۶ و ۷).حتی آنانی که ادعای پیامبری از طرف خدا می کردند او را آزار داده و زندانی ساختند(ارمیا باب ۲۰ ایۀ  ۱ و ۲ ).اما با تمام این مصائب و شکنجه هایی که ارمیا متحمل شد او یکی از والاترین انبیا ماند و قویا اینکه خواهد ماند.او با خود پیام هایی زنده از طرف خدا حمل نمود و آن را برای نسل آینده در کتاب خود باقی گذاشت.ارمیا کسی بود که دادن و آمدن ” عهدی تازه ” از طرف خدا را در آینده بیان نمود.همان عهدی که مسیح در شب آخر زندگی جسمانی خود در شام آخری که با شاگردان خود می خورد در نوشیدن پیاله و ریخته شدن خون خود آن عهد را محقق و اجرا شده نامید.همچنین ارمیا نبی از طرف خدا نه تنها بر نابودی اسرائیل و به اسارت رفتن آنها به دست پادشاهان آشور و بابل وعده داد بلکه پیشگویی هایی چند در خصوص سرزمین های متعدد نیز نمود.از جمله ایلام،که امروزه ما آن را ایران مینامیم.
در فصل ۴۹ کتاب او آیات ۳۴ تا ۳۹ شما پیشگویی در بارۀ سرزمین ایران می خوانید.این پیشگویی تا حدودی انجام شده،اما هنوز کامل نگردیده،و در حال انجام می باشد.
ارمیاء نبی خرابی و اسارت مردم خود را دید اما توبۀ مردم خود را ندید.اکنون سن زیادی از او گذشته بود.اما ارمیاء نبی با تمام ناملایمتی ها و دردهایی که برای رهایی قوم خود از دست خشم خدا کشید،گویی جادۀ نجات را برای مسیحای موعود آماده می ساخت. گویی به مردم میگفت:شما قادر نیستید کما اینکه من نیستم که از خشم خدا بگریزیم.ما گناهکاریم(مراثی ارمیا باب ۵ ایۀ ۱۶).پس مسیح موعود باید بیاید تا این خشم خدا را بر خود بگیرد،او که بیگناه می باشد تا ما بتوانیم به حضور خدا بیاییم.
ارمیا نبی تا به دوران پیری به خدا وفادار ماند.از شیوۀ و مکان مرگ او خبری نداریم.اما می دانیم که تا به آن زمان او در انتظار رهایی از طرف خدا ماند:” و جان من می گوید که خداوند نصیب من است بنابر این بر او امیدوارم.خداوند به جهت کسانی که بر او توکل دارند و برای آنانی که او را می طلبند نیکو است.خوب است انسان امیدوار باشد و با سکوت انتظار نجات خداوند را بِکشد.”(مراثی ارمیا باب ۳ ایات ۲۴ تا ۲۶).

          راه زیستن و ایمان به خدا و از او اطاعت نمودن و او را دنبال کردن و فرمان او را اجرا کردن،راهی تماما درد آلود است.راه صلیب است.همان راهی که عیسای خداوند به شاگردان و مردم فرمود که این راه،راه به بهشت است.راهی که با بردن روزانۀ صلیب خود میسر است و بس.بی شک ارمیا صلیب خود را تا به آخر برد.او از خدا ناامید شد،اما امیدوار ایستاد.سختی ها و درد را دید اما از خدا روی گردان نگشت؛تا به آخر رسالت خود را برد.هیچ چیز نتوانست او را از ادامۀ زیستن با خدا و حمل کردن پیام نجات او باز دارد،حتی خود او.جایی که خودش نیز بر علیۀ خودش برای خدا جنگید و به رغم تمامی سختی ها پیش رفت و تمامی آنچه که خدا قصد داشت تا از زبان او به مردم خود بگوید را بدون هیچ ترس و یا اینکه آن را بنابه دلخواه مردم کم و یا زیاد نماید،بیان نمود.هر چند می دانست نتایج یکچنین ایستایی برای خدا در میان قوم گناهکاران و بت پرستان سهل گرفته نمی شود و با خود عذاب و شکنجه را در پی دارد،با این حال آن را به جان خرید.چرا؟زیرا او می دانست که ” از رحمت های خدا است که تلف نشده ایم زیرا که رحمت های او بی زوال است.”(مراثی ارمیا باب ۳ آیۀ ۲۲).زیرا می دانست که:” خداوند چشمۀ آب حیات است “(ارمیا باب ۱۷ ایۀ ۱۳).