نویسنده مقاله: مهران پورپشنگ
گاهی بعضی از عزیزان در فیس بوک می نویسند که دعا می کنیم تا خدا امشب همه بیماران جهان را شفا دهد! این در خواست دعا سئوالاتی را مطرح می سازد:
یک. آیا تاریخ نشان داده که خدا تمام بیماران جهان را هم زمان شفا داده است؟
شاید برخی به معجزات شفا در میان قوم اسرائیل اشاره کنند. باید بدانیم که این فقط شامل قوم اسرائیل می گردید، زیرا آنان خدای حقیقی را می شناختند. بنابراین در موارد معدودی در عهد عتیق، خدا عده زیادی از بیماران یهودی را هم زمان شفا داد (اعداد فصل ۲۱ آیات ۴- ۹). اما این معجزه شامل بیماران بت پرست نشده است.
دوم. اگر خدا به طور هم زمان همه بیماران دنیا را شفا دهد، بعد از شفا این سئوال مطرح می شود: “چه کسی شفا داد؟” آیا عامل شفا طبیعت، علم، پیامبران ادیان دیگر، بت ها، مسیح، موجودات سیارات دیگر… بوده است؟ همه بیماران اعتقادات یکسان درباره خدا ندارند. بسیاری هم خدا را انکار می کنند.
سوم. مسیح قبل از شفا دو کار می کرد: ابتدا از شخص بیمار می پرسید:”آیا ایمان داری که شفا می یابی؟” (متی فصل ۹ آیه ۲۸)، سپس گناه او را می آمرزید (متی فصل ۹ آیه ۲) و بعد او را شفا می داد.
به عبارت دیگر مسیح مشخص می کرد که چه کسی دارد بیمار را شفا می دهد و هم چنین این نکته را خاطرنشان می کرد که لازمه شفا آزادی از گناه هم هست. در نتیجه شفا هدفمند بود: هم جنبه بشارتی داشت و هم شخص از گناه آزاد می شد و به مسیح به عنوان خدا ایمان می آورد.
چهار. خدا برای هر بیمار نقشه متفاوت دارد: شخصی به علت گناه خودش بیمار شده. شخصی برای یادگیری درس جدید روحانی (معنوی) مریض است، از سوی دیگر، خدا می داند حتی اگر شخصی شفا یابد، دوباره به گناهان و کارهای غلط گذشته روی می آورد. یا مطابق صلاحدید خداوند، زندگی یک نفر باید خاتمه یابد. تجربه نشان داده بیماران باعث تحول در علم پزشکی و ابداع داروی های جدید شده اند.
