قسمت اول
به بیان ساده، دعا و روزه گرفتن، دعا کردن در حق دیگران است. نقش واسط در عهد عتیق متداول بود و می توانیم آن را در افرادی چون ابراهیم، موسی، داوود، سموئیل، حزقیا، ایلیا، ارمیا، حزقیال، و دانیال ببینیم. مسیح در عهد جدید به عنوان شفاعت گر نهایی ما ترسیم شده است، و بدین خاطر، تمام دعای مسیحی تبدیل به شفاعت می شود، زیرا که از طریق مسیح و بوسیله مسیح به خدا تقدیم می شود. عیسی با مرگش روی صلیب، شکاف بین ما و خدا را بست. به خاطر وساطت عیسی، اکنون می توانیم در دعا در حق دیگر مسیحیان یا برای گمشدگان شفاعت کنیم، و از خدا بخواهیم که با درخواستهایشان، مطابق با اراده اش موافقت کند. «زیرا تنها یک خدا هست و بین خدا و آدمیان نیز تنها یک واسطه وجود دارد، یعنی آن انسان که مسیحْ عیسی است.» (اول تیموتائوس ۵:۲). «کیست که محکومشان کند؟ مسیحْ عیسی؟ که مرد، بلکه برخیزانیده نیز شد و به‌‌دست راست خداست و برای ما شفاعت می‌کند؟» (رومیان ۳۴:۸).
اگرچه اتصال بین دعا و روزه گرفتن، مشخصاً در کلام خدا تشریح نشده است، اما به نظر می رسد که ریسمانی بین این دو، در تمام موارد دعا و روزه ی ذکر شده در کتاب مقدس وجود دارد. در عهد عتیق، به نظر می رسد که روزه گرفتن، نوعی حس نیاز و وابستگی، و یا درماندگی شدید در مواجهه با مصیبتِ پیش آمده یا قریب الوقوع باشد. در عهد عتیق، دعا و روزه در زمانهای عذاداری، توبه و یا نیاز عمیق روحانی با هم ترکیب می شدند.
فصل اول نحمیا شرح می دهد که نحمیا در روزه و دعا بود، چرا که به خاطر شنیدن خبر ویرانی اورشلیم، شدیداً اندوهگین شده بود.
او روزهای بسیار با اشکها، روزه ، اعتراف به عوض قوم خود، طلب رحمت از خدا در دعا بود. آنقدر نگرانیهای او شدید بود که تقریباً غیر قابل تصور بود که او می توانست در وسط دعا استراحتی کند تا چیزی بخورد و بیاشامد. خرابی ای که بر اورشلیم وارد آمد نیز دانیال را برانگیخت تا حالت مشابهی را داشته باشد: «پس روی خود را به سوی خداوندگارْ خدا متوجه ساختم تا با دعا و التماس و روزه و پلاس و خاکستر مسئلت نمایم» (دانیال ۳:۹). دانیال همانند نحمیا در روزه و دعا بود تا خدا بر قوم رحم کند، و گفت «ما گناه کرده و عِصیان ورزیده‌ایم؛ شرارت پیشه کرده و سرکشی نموده‌ایم و از فرمانها و قوانین تو روی گردانیده‌ایم» (آیه ۵).
در موارد متعددی در عهد عتیق، روزه با دعای شفاعتی همراه شده است. داوود برای فرزند مریضش در دعا و روزه بود (دوم سموئیل ۶:۱۲)، و با شفاعت خالصانه در حضور خداوند اشک ریخت (آیات ۲۱-۲۲). استر از مردخای و یهودیان مصرانه خواست که برای او در روزه باشند زیرا که قصد داشت در پیشگاه شوهرش، پادشاه ظاهر شود (استر ۱۶:۴). واضح است که روزه و درخواست رابطه تنگاتنگی با هم دارند.
این مطلب ادامه دارد
منبع: gotquestions
